Ας κάθονται, λιγότερο θα στοιχίζουν…

Μπορεί η απεργία να είναι «λευκή», «κόκκινη» ή «πορτοκαλί». Μικρή σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι ότι υπάρχουν εφορίες με μηδενικό ρυθμό αύξησης των εσόδων, σε μια περίοδο που υποτίθεται ότι «οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ». Οπότε παρατηρείται το εξής παράδοξο: η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών ανακοινώνει αύξηση φόρων, αλλά η υπηρεσιακή – αδιαφορώντας ή αδυνατώντας – δεν τους εισπράτει. Οπότε, στο τέλος της ημέρας το πηλίκο είναι ίδιο: Μηδέν. Η λογική είναι απλή: Οι πολιτικοί «κάνουν» ότι ανακοινώνουν, οι εφοριακοί «παριστάνουν» ότι εισπράττουν και οι κοινοτικοί συλλέγουν εμπειρίες, που τις αφηγούνται, χάριν ανεκδότων, πίνοντας μπύρες σε παμπ των Βρυξελλών, κάνοντας το μεσημεριανό τους διάλειμμα. Στον 5ο όροφο του κτιρίου της οδού Νίκης τα βλέπουν και τα ξέρουν όλα αυτά και … «τρελαίνονται». Ανακοινώνουν συσκέψεις επί συσκέψεων, όπου άλλοτε καλοπιάνουν κι άλλοτε απειλούν τους προισταμένους των ΔΟΥ, αλλά άκρη δεν βγάζουν. Κι απορούν γιατί. Ε, ας τους πει κάποιος, για να τους βγάλει κι από την άγνοια, ότι το θέμα είναι καθαρά ανθρώπινο και το φαινόμενο εντελώς ελληνικό. Τι συμβαίνει: Οι νυν προιστάμενοι, εκλεκτοι οι περισσότεροι της προηγούμενης «κάταστασης», ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα θα αντικατασταθούν από τους εκλεκτούς της τωρινής. Αυτό δεν προβλέπει η παράδοση; Αργά ή γρήγορα, θα την τηρήσουν. «Οπότε» σου λέει ο κ.προιστάμενος, «γιατί να τρέξω». Απορούν μάλιστα, γιατί δεν τους έχουν (απ)αλλάξει ήδη από τα υποτιθέμενα καθήκοντα τους και την υποχρέωση να «ακούν» και να απολλογούνται κάθε λίγο και λιγάκι στον κ.Δ.Γεωργακόπουλο, αρμόδιο (;) γενικό γραμματέα του υπουργείου. Αν σε αυτή την κατηγορία, προστεθεί κι εκείνη των εν δυνάμει συνταξιούχων εφοριακών, που μετράνε μέρες για να συμπληρώσουν τα χαρτιά και το τελευταίο που σκέφτονται είναι πως θα μαζέψουν φόρους, τότε αμέσως – αμέσως συγκεντρώνεται μια δύναμη ικανή να τινάξει στον αέρα όχι μόνο το παρόν φορολογικό πλάνο άλλα δέκα σαν αυτό. Όπως άλλωστε τα έχουν καταφέρει πάμπολλες φορές στο παρελθόν. Οπότε, οδηγούμαστε σε αδιέξοδο; Οχι, λύση υπάρχει. Θέλει όμως «κότσια». Στην Καραγεώργη Σερβίας, αν την ψάξουν θα τη βρουν μέσα σε κάποιο συρτάρι, σε έναν φάκελο, όπου την άφησαν οι προηγούμενοι φεύγοντας, γιατί δεν τόλμησαν να την εφαρμόσουν. Τι προβλέπει; Τη διάλυση των εφοριών, οι οποίες είναι περισσότερες από τα περίπτερα. Σήμερα, ακόμα και σε μικρούς νομούς, υπάρχουν δύο ή και περισσότερες ΔΟΥ, με μηδενική απόδοση, που λειτουργούν για ρουσφετολογικούς και μόνο λόγους. Απασχολούν προσωπικό, «καίνε» ρεύμα, πληρώνουν λογαριασμούς κι έχουν πάγια έξοδα, αλλά δεν έχουν κανένα αντικείμενο, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Η πρόταση υποστηρίζει το κλείσιμο τους, μέσω της συγχώνευσης, με τη λειτουργία μιας ΔΟΥ ανά νομό. Έτσι και οικονομία θα γίνει και περισσότερα έσοδα θα μαζευτούν (λιγότερα από σήμερα αποκλείεται) και λιγότερα «τυχερά» θα μοιραστούν. Μα θα πει κάποιος, τόσους υπαλλήλους, που θα περισέψουν, τι θα τους κάνεις; Τίποτα, ας κάθονται. Λιγότερο θα στοιχίζουν…

«Κοντές ανάσες»

Και τώρα που υποτίθεται ότι η ελληνική οικονομία πήρε μια βαθιά ανάσα, με την συγκεκριμενοποίηση των όρων του σχεδιου σωτηρίας της από την ΕΕ και το ΔΝΤ, ήρθε και η ώρα να πούμε μερικές – ακόμα πιο – σκληρές αλήθειες. Όπως, για παράδειγμα, αυτή που υποστηρίζει ότι η χώρα, στην πράξη, ουσιαστικά έχει πτωχεύσει προ πολλού.
Προσέξτε: εδώ και αρκετούς μήνες, οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να δανειστούν κεφάλαια από τη διατραπεζική αγορά βάζοντας ως εγγύηση τίτλους του ελληνικού δημοσίου. Για τον απλό λόγο ότι οι εν δυνάμει δανειστές τους, που είναι οι ξένες τράπεζες με υπερβάλλουσα ρευστότητα, δεν τους αποδέχονται, γιατί δεν τους θεωρούν αξιόπιστους. Σου λένε: «Ελληνικά είναι; Ασε καλύτερα…». Αποτέλεσμα; Τα ελληνικά «χαρτιά» εξακολουθεί να δέχεται, ως εγγύηση, μόνο η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Γι’ αυτό και χαιρετήθηκε ως «γενναία κίνηση», η απόφαση του επικεφαλής της, κ.Ζαν Κλοντ Τρισέ, ότι θα εξακολουθήσει να τα αποδέχεται ως εγγύηση, ακόμα κι αν οι διεθνείς οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης τα υποβαθμίσουν περαιτέρω. Όπως κι έγινε από τη Fitch και θα γίνει συντόμως, όπως λέγεται, κι από άλλα «σπίτια». Γιατί έτσι κρατάει το σύστημα στη ζωή. Κι εννοείται ότι κανένας δεν θέλει να βρεθεί προ του αγωνιώδους ερωτήματος, τί θα γίνει όταν και η ΕΚΤ αποφασίσει ότι δεν μπορεί να δεχθεί άλλα ελληνικά bonds. Ελπίζεται ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα, τα πράγματα θα διορθώσουν, έτσι ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να απαντηθεί.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα κρούσματα ευρωπαικών εξαγωγικών εταιριών, που αρνούνται να στείλουν εμπόρευμα στην Ελλάδα, αν προηγουμένως δεν πληρωθούν, το μεγαλύτερο μέρος της παραγγελίας, τοις μετρητοίς και «μπροστά». Οι Ελληνες εισαγωγείς αναγκάζονται να εξανλτήσουν ό,τι απόθεμα σε cash έχουν (το οποίο δεν είναι και πολύ), καθώς βλέπουν ότι η πίστωση που είχαν έως πρόσφατα και με την οποία δούλευαν με τους ξένους συνεργάτες τους, κόπηκε κατά 50% ή και παραπάνω. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι Ευρωπαίοι δεν καλύπτονται ούτε καν από τις τραπεζικές εγγυήσεις που τους προσκομίζονται και απαιτούν εξόφληση άμεσα ή το πολύ μέσα σε διάστημα δύο μηνών. Κοινώς, βάζουν στις ελληνικές επιχειρήσεις, που δεν έχουν και πολλά περιθώρια αντίδρασης «το μαχαίρι στο λαιμό».
Θα μπορούσαν να αναφερθούν κι άλλα, πολλά, παρόμοια κρούσματα, που αποδεικνύουν ότι στην πράξη οι πανηγυρισμοί των πολιτικών περί σωτηρίας, ακούγονται στα αυτία των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών, ως απλός, ενοχλητικός, θόρυβος. Αν οι πολιτικοί δεν κάνουν κάτι άμεσα, για να πείσουν εν τοις πράγμασι τις αγορές ότι έχουν αλλάξει, πρώτα οι ίδιοι και μετά οι αποφάσεις τους και ο τρόπος με τον οποίο σκέπτονται, τότε όλες οι «ανάσες» θα αποδειχθούν «κοντές». Κι όλοι γνωρίζουν το αμέσως επόμενο στάσδιο. Δεν χρειάζεται να το πούμε τώρα, εμείς…

Το «όραμα» του μηχανικού στα Τέμπη

Η απορία γεννήθηκε από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε η είδηση: «Τα Τέμπη θα ανοίξουν για τις γιορτές του Πάσχα». Μετά; Θα ξανακλείσουν γιατί, προφανώς, οι αναστηλωτικές εργασίες που γίνονται εκεί δεν έχουν τελειώσει.
Κι αφού δεν έχουν τελειώσει, πως ανοίγουν για το Πάσχα; Υπάρχει ενδεχόμενο, λόγω των ημερών, τα βράχια, συμμετέχοντας στο πένθος, να «καθήσουν φρόνιμα» και μετά να ξαναγίνουν απειλητικά;
Από το αρμόδιο (;) υπουργείο διαβεβαιώνεται ότι η διέλευση από τα στενά, τώρα, θα είναι πιο ασφαλής από ό,τι ήταν προηγούμενα. Τότε, γιατί ταλαιπωρούν τόσον καιρό τον κόσμο, στέλνοντας τον ως στην «άκρη του κόσμου», για να αποφύγει 15 επικίνδυνα χιλιόμετρα; Δηλαδή μέχρι πριν τη μεγάλη έξοδο του Πάσχα τα στενά ήταν επικίνδυνα και το Σάββατο, μαζί με τον Λάζαρο, «αναστήθηκε» και η ελπίδα ότι «ο δρόμος θα ξανα ανοίξει;». Τι είδε ο επιβλέπων μηχανικός; Οραμα;
Η αναφορά του συγκεκριμένου Σαββάτου δεν γίνεται τυχαία. Εκείνο το απόγευμα ο αρμόδιος (;) υπουργός έκανε την πρώτη νύξη στο θέμα, δειλά – δειλά. Σου λέει «ας το πω κι άμα πιάσει – έπιασε». Άμα ο κόσμος αντιδράσει, φοβούμενος να περάσει από τα Τέμπη, γιατί θα πρέπει να κοιτάζει ψηλά για να αποφύγει καμία εορταστική συνάντηση με κανέναν βράχο, αντί για ευθεία, το παίρνω πίσω. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα δήλωση που γίνεται Σάββατο απόγευμα, είναι σαν να μην έχει γίνει ποτέ. Οι κυριακάτικες εφημερίδες έχουν τυπωθεί και τα δελτία ειδήσεων των 8 έχουν ετοιμασθεί. Οπότε;
Το συμπέρασμα: οι πολιτικοί στην Ελλάδα μπορεί να αλλάζουν αλλά οι πολιτικές παραμένουν ίδιες. Είναι φρέσκες ακόμα οι μνήμες από τα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης διακυβέρνησης, όταν η εθνική οδός Αθηνών – Θεσσαλονίκης, 11 μήνες το χρόνο, ήταν ..μονοπάτι από τα ατελείωτα «βελτιωτικά έργα», αλλά πάντα παραμονές μεγάλης εξόδου «δίνονταν στην κυκλοφορία». Την επομένη, ξαναγοίνονταν μονοπάτι. Οι ίδιες κουτοπόνηρες τακτικές επαναλαμβάνονται και τώρα. Και απ’ ότι φαίνεται θα επαναλαμβάνονται στον αιώνα τον άπαντα.
Απλά, ο Ελληνας – επειδή δεν είναι Γερμανός, αλλά φύσει αισιόδοξος, βλέπει και την θετική πλευρά του πράγματος. Σου λέει, «άσε να δούμε και κανένα νέο μέρος βρε αδερφέ». Και κάπως έτσι ανακάλυψε τις απίστευτες ομορφιές της παραλίας από την άλλη πλευρά του Κισσάβου. Αναρωτιέμαι όμως: Πόσα αγριογούρουνα «κρατάει» η περιοχή κι όλα τα μαγαζιά και τα μαγαζάκια σερβίρουν «κυνήγι»; Και τι δουλειά έχουν τα αγριογούρουνα στις παραλίες; Ειδαν τα βράχια να κουτρουβαλάνε στα Τέμπη, φοβήθηκαν και κατέβηκαν στη θάλασσα για ασφάλεια; Η εφευρετικότητα των Ελλήνων, τελικώς, δεν έχει όριο. Το ίδιο και η «φαντασία» τους …

Ποιες περικοπές θα ανακοινωθούν που

Μετά από μια διαβούλευση που κράτησε σχεδόν όλη τη νύχτα, οι τελευταίες πληροφορίες σχετικά με τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού λίγο πριν την έναρξη του κρίσιμου υπουργικού συμβουλίου, αναφέρουν τα εξής. Θα ανακοινωθεί κατά πάσα πιθανότητα:
α) μείωση 35% του επιδόματος του Πάσχα
β) μείωση 35% του επιδόματος αδείας του καλοκαιριού και
γ) μείωση 30% του επιδόματος Χριστουγέννων
Αυτές τουλάχιστον ήταν οι πληροφορίες που “έβγαιναν” από το Μέγαρο Μαξίμου λίγο πριν.

Πολύωρη σύσκεψη στο Μαξίμου

Πολύωρη σύσκεψη του πρωθυπουργού, με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, τους υπουργούς του οικονομικού επιτελείου και στενούς του συνεργάτες, ολοκληρώθηκε πριν από λίγο στο Μέγαρο Μαξίμου. Οπως πληροφορείται η Voria.gr, κατά τη διάρκεια της οριστικοποιήθηκαν τα μέτρα του τρίτου πακέτου που θα ανακοινώσει σε λίγο ο κ.Παπανδρέου. Λεπτομέρειες, σχετικά με τις αποφάσεις που λήφθησαν, δεν έγιναν γνωστές. Ο πρωθυπουργός, πάντως, ενημέρωσε τους παριστάμενους ότι αναχωρεί για το Βερολίνο, όπου την Παρασκευή θα συναντηθεί με τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, ενώ την Τρίτη θα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, προκειμένου να συναντηθεί με τον αμερικανό πρόεδρο κ.Μπάρακ Ομπάμα.

Η S&P συναντάται σήμερα με την κ.Λ.Κατσέλη

Στη σκιά των δραματικών εξελίξεων σχετικά με την οικονομία και των μέτρων που ανακοινώνει σήμερα ο πρωθυπουργός, το κλιμάκιο του διεθνούς αξιολογητικού οίκου S&P, εξακολουθεί να κινείται στην Αθήνα και να κάνει επαφές και ραντεβού. Σήμερα, τα στελέχη του θα συναντηθούν με την υπουργό Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας κ.Λούκα Κατσέλη, ενώ από τη χώρα μας θα αναχωρήσουν, τελικώς, την Παρασκευή. Μολονότι δεν έχουν διαρρεύσει οι εντυπώσεις τους, σχετικά με τις επαφές που έχουν κάνει μέχρι σήμερα, οι πρώτεςε πληροφορίες αναφέρουν ότι η S&P διατηρεί τις επιφυλάξεις της για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.

Στις 6000 στροφές “καίγεσαι”

Είναι απειρία; Προχειρότητα; Ή μήπως η πίεση χρόνου και καταστάσεων τους οδηγεί σε λάθη που τους στοιχίζουν εκατομμύρια ευρώ, ενώ σε κάποιους άλλους αποφέρουν εκατομμύρια κέρδη, «από το πουθενά»; Ο, τι κι αν είναι πάντως, είναι λάθος. Και είναι επαναλαμβανόμενο…

Στην αρχή, από «αρμόδιες κυβερνητικές πηγές» διέρρευσε ότι μπορεί να προχωρήσουν στην εφαρμογή του καθολικού πόθεν έσχες, που ως αποτέλεσμα θα είχε την άρση του τραπεζικού απορρήτου. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το πρώτο μεγάλο κύμα φυγής καταθετικών κεφαλαίων στο εξωτερικό. Οταν έσπευσαν εμπράκτως να το διαψεύσουν, ήταν αργά. Ο δρόμος δεν είχε επιστροφή και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα οι τράπεζες να «μετράνε» απώλειες της τάξης των περίπου 10 δισ. ευρώ μέσα σε διάστημα μικρότερο των τριών μηνών κι ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η μεγαλύτερη κρίση ρευστότητας στην αγορά τις τελευταίες δεκαετίες.

Τώρα, υπό την πίεση των Βρυξελλών -είναι η αλήθεια- για τη λήψη μέτρων, βγήκαν κι ανακοίνωσαν αύξηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης (ΕΦΚ) στα καύσιμα, χωρίς όμως να είναι σε θέση να εφαρμόσουν το μέτρο από την επόμενη στιγμή (ούτε καν μέρα), όπως θα έπρεπε, για ευνόητους λόγους. Το αποτέλεσμα; Στις γνωστές – άγνωστες δεξαμενές, πέριξ του Πειραιά, «στοκάρονται» τόνοι καυσίμων, που αγοράσθηκαν φθηνά για να πουληθούν ακριβά, όταν αύριο – μεθαύριο περάσει η προαναγγελθείσα αύξηση του ΕΦΚ στην κατανάλωση. Το κέρδος θα είναι τεράστιο και αυτή τη φορά καθ’ όλα νόμιμα για όσους το κάνουν. Ενδεχομένως, όχι ηθικό, αλλά ως γνωστόν στην Ελλάδα η συζήτηση για «το νόμιμο και το ηθικό» είναι μεγάλη κι ατέρμονη. Οπότε δεν είναι και της παρούσης.

Το ερώτημα όμως παραμένει: τι είναι τελικά αυτό που οδηγεί το οικονομικό επιτελείο σε τέτοιες απονενοημένες πράξεις; Ιδιον όφελος δεν υφίσταται, και είναι ξεκάθαρο. Ούτε όμως η απειρία μπορεί να δικαιολογήσει τέτοιου είδους κινήσεις. Η απλή λογική έχει λύσει πολλές τέτοιου είδους «εξισώσεις», για να κρύβεται κανείς πίσω από την έλλειψη εμπειρίας. Το πιθανότερο είναι ότι το πρόβλημα κρύβεται στο γεγονός ότι λίγοι μπορούν να λειτουργούν κάτω από πίεση κι ακόμα λιγότεροι να λειτουργούν σωστά. Oπότε σε στρεσογόνες καταστάσεις, σαν αυτή των τελευταίων μηνών, δεν είναι μόνο το μυαλό που απαιτείται, αλλά η ψυχραιμία και τα γερά νεύρα. Κι έχει αποδειχθεί ότι αν ένα αυτοκίνητο τρέχει συνεχώς στις 6.000 στροφές, αργά ή γρήγορα «καίγεται»…

Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει…

Πόσο μπορούν να διαρκέσουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις; Οσο το επιθυμούν οι αγρότες. Ούτως ή άλλως, οι Ελληνες, όντας εξυπνος λαός, είναι και προσαρμοστικοί. Συνήθισαν πλέον να κινούνται από τις παρακαμπτήριες και αλίμονο στις εταιρείες είσπραξης των διοδίων. Τώρα που έμαθαν τα «μονοπάτια» της ελληνικής επαρχίας, πολύ δύσκολα θα ξαναπληρώουν αντίτιμο 25 και 30 ευρώ για να χρησιμοποιήσουν αυτή την εθνική οδό – παγίδα. Οι αγρότες πάλι, έπειτα από τρεις εβδομάδες κινητοποιήσεων, έχουν αποκτήσει δικαιώματα χρησικτησίας στον δρόμο. Εχετε δει τις πρόχειρες κατασκευές (κοινώς «τσαντίρια») που έχουν στήσει σε καμιά δεκαριά σημεία της εθνικής; Το επόμενο αίτημά τους θα είναι να τα νομιμοποιήσουν. Ούτως ή άλλως, εκεί περνάνε τις περισσότερες ώρες της μέρας τους. Της νύχτας αμφισβητείται, αλλιώς δεν θα τους… έκλεβαν τις μπαταρίες από τα τρακτέρ οι περαστικοί. Το μόνο που μένει τώρα είναι να ζητήσουν την αστυνομική προστασία των μπλόκων. Αλλά και τη μέρα λίγο είναι; Δικαίωμα χρησικτησίας πάντως «στηρίζουν». Ιδιαίτερα αν αντικαταστήσουν τα νάιλον με αλουμινοκατασκευές. Ακόμα και αν ανοίξει κάποτε η εθνική, έτσι θα μπορούσαν να παραμείνουν για τις επόμενες κινητοποιήσεις.

Γιατί κάποια στιγμή, τα μπλόκα θα ανοίξουν, ικανοποιηθούν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα των αγροτών. Πότε; Οταν θα έρθει η εποχή που θα πρέπει να ξεκινήσουν οι αγροτικές δουλειές. Εκεί προς το τέλος Μαρτίου. Τότε τα τρακτέρ θα πρέπει να επιστρέψουν στα χωράφια, γιατί αν δεν σπείρεις, τότε τι θα διεκδικήσεις; Ας το πει κάποιος στην κ. Μπατζελή, που έχει αρχίσει να μαραζώνει. Εκτός κι αν το παίξει «Χατζηγάκης». Δηλαδή βγάλει από το ανύπαρκτο ταμείο 500 ανύπαρκτα εκατομμύρια και τα πιστώσει στους υπαρκτούς λογαριασμούς των αγροτών. Μέχρι του χρόνου που θα τα ζητήσει πίσω η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Και κυρίως ποιος είναι (ο επόμενος) υπουργός Γεωργίας. Που θα καταδικάσει τον προηγούμενο και μετά θα τον αντιγράψει. Αφού προηγουμένως «αναμετρηθεί» με τα μπλόκα στις αλουμινοκατασκευές ανά την εθνική. Και κάπως έτσι, η ζωή συνεχίζεται…

Αλλη μια συνηθισμένη μέρα

Ας υποθέσουμε ότι είστε ένας ακόμα trader. Δηλαδή, αγοράζετε και πουλάτε μετοχές, ομόλογα και κάθε είδους αξιόγραφα, καθισμένοι μπροστά σε ένα προηγμένο μόνιτορ, που βρίσκεται σε ένα μάλλον αδιάφορο γραφείο ενός βικτωριανού κτιρίου, κάπου στο Σίτι του Λονδίνου. Μπροστά σας περνούν συνεχώς αριθμοί, ποσοστά, δείκτες, προβλέψεις, εκτιμήσεις και αναγωγές, σε τρέιλερ και super, πάνω και κάτω από την κυρίως οθόνη. Στο αυτί σας «σκουλαρίκι» το τηλέφωνο, όπου μιλάτε σχεδόν ακατάπαυστα, ενώ ο δείκτης και το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού σας είναι κολλημένα στα πλήκτρα «sell» και «buy» που πρέπει να πατάτε την κατάλληλη στιγμή. Μην αφαιρείστε. Στόχος σας είναι το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, αδιαφορώντας από ποιον το αποσπάτε. Αν βρείτε πρόσφορο έδαφος, δηλαδή αδύναμο «αντίπαλο», τον χτυπάτε μέχρι να τον τσακίσετε. Απλώς, δεν σας ενδιαφέρει αν ονομάζεται Ελλάδα, Ισπανία, Ταϊβάν, Περού, Ισημερινός ή αν στοχοποιούνται όλοι μαζί ταυτόχρονα σε μικρά «παραθυράκια» στο PC. Είναι απλά νούμερα κι αριθμοί. Δεν έχουν προέλευση.

Αν παρ’ όλα αυτά ψάχνετε μέσα σας να βρείτε ευαισθησίες, αδυναμίες ή άλλες «-ίες», τζάμπα ψάχνετε. Το πολύ πολύ, ψάχνοντας, στην τσέπη του σακακιού να βρείτε τα χάπια για την υπέρταση και τα αγχολυτικά που σας συνέστησε ο ψυχολόγος που βλέπετε δύο φορές την εβδομάδα, μετά το τέλος της δουλειάς. Και πώς να τον αποφύγετε; Ο μηνιαίος στόχος σας έγινε απλησίαστος και η κρίση τον χειροτέρεψε. Το μπάτζετ του τμήματος έπεσε, οι φήμες για νέες απολύσεις φούντωσαν κι ο φόβος σας κάθε πρωί που πάτε στο γραφείο είναι μήπως βρείτε την περίφημη «κούτα» να σας περιμένει. Δηλαδή, εκεί που πρέπει να τοποθετήσετε τα προσωπικά σας αντικείμενα λίγο πριν περάσετε από το λογιστήριο για την αποζημίωση και τα περαιτέρω.

Ολα εξαρτώνται -κατά συνέπεια- από το πόσο αποδοτικός είστε. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, από τότε που ξυπνάτε, ενώ παίρνετε τον υπόγειο, τη στιγμή που ανοίγετε την πόρτα του ασανσέρ, την ώρα που πατάτε το start στο κομπιούτερ. Το ίδιο ισχύει ενώ το κλείνετε, επιστρέφοντας στο σπίτι, ακυρώνοντας το εισιτήριο, κάνοντας απολογισμό της ημέρας, θέλοντας να χτυπήσετε το κεφάλι στον τοίχο για εκείνη την ευκαιρία που χάσατε ή το ηλίθιο λάθος που κάνατε.

Και σας ρωτώ:

Αν έπειτα από όλα αυτά μαθαίνατε ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι στην Αθήνα, στον Πύργο ή στο Αετοχώρι, στο καφενείο, στο μπλόκο ή στο τηλεοπτικό παράθυρο, που αναρωτιούνται πώς και γιατί δέχεται τις ανεξήγητες επιθέσεις σας η περήφανη κι αγέρωχη χώρα τους, «στον βωμό του κέρδους», καταγγέλλοντάς σας από πάνω, πώς θα τους χαρακτηρίζατε; Πιο δυνατά, για να ακουστεί η λέξη…

Μια όχι και τόσο φανταστική ιστορία

Η Ελλάδα θυμίζει μαγαζί σε κρίση. Από εδώ και στο εξής, θα πρέπει να μάθει να ζει με τους …τοκογλύφους. Αν θέλει να επιζήσει και για όσο καιρό αντέξει, μέχρι να βγει από το τούνελ. Κακή διαχείριση, μεγάλα ανοίγματα, αλόγιστες σπατάλες και παροχές στο προσωπικό, όταν το «αφεντικό» τα είχε από μια καλή κληρονομιά, οδήγησαν τα πράγματα στο να μην υπάρχει σάλιο (που θα λέγε κι ο Λοβέρδος). Για την ακρίβεια, λείπουν τα λεφτά για να πληρωθεί μέχρι και το ενοίκιο. Ακόμα χειρότερα, τα κοινόχρηστα και οι λογαριασμοί για φως, νερό, τηλέφωνο. Οι κανονικές ροές χρηματοδότησης σταμάτησαν κι από την τράπεζα, όταν δεν τηλεφωνούν για τις επιταγές που διαμαρτυρήθηκαν, ζητούν τις δόσεις από το δάνειο που έληξε. Με την στενότητα που υπάρχει ενδεχόμενο αναχρηματοδότησης δεν υφίσταται, ενώ το γκισέ της τράπεζας έγινε απαγορευμένος τόπος. Οι ανάγκες όμως τρέχουν, οι μισθοί πρέπει να πληρωθούν, το ΙΚΑ να τακτοποιηθεί και ο ΦΠΑ να επιστραφεί. Τι να κάνει και το «αφεντικό»; Τώρα τελευταία άρχισε τις συναλλαγές με εκείνους τους περίεργους «τύπους» στη γωνία, που έχουν το γραφείο στον ημιόροφο. Αυτούς που ο Φωτόπουλος το ’60 αποκαλούσε «αιματορουφήχτρες».

Προχθές, του έδωσαν ρευστό, για να δείξουν τι καλοί άνθρωποι που είναι. «Στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι» του είπαν. Μόνο που του τα δώσαν αφού πρώτα τον έβαλαν και υπέγραψε ένα χαρτί που γράφε ότι πρέπει να τα επιστρέψει με τέτοιο τόκο, που ολονών τους ήρθε λιποθυμία, όταν τον έμαθαν. «Τέτοιος τόκος δεν ξαναμπήκε ποτέ ξανά» ψιθύριζαν τα άλλα «αφεντικά» στα γειτονικά μαγαζιά, όταν έμαθαν τα καθέκαστα. Αλλά πάλι καλά. Μέχρι και προχθές το πρωί οι περισσότεροι υποψιάζονταν πως ούτε οι «τοκογλύφοι» θα άνοιγαν πίστωση. Τέτοια ήταν και παραμένει εν πολλοίς η κατάσταση. Τουλάχιστον, τώρα επιβεβαιώθηκε ότι από κάπου μπορεί να τα πάρει το «αφεντικό» για να βγάλει το μήνα. Και μετά βλέπουμε. Αλλά και οι «τοκογλύφοι» δεν το έκαναν για την καλή τους την καρδιά. Ούτε επειδή υπολογίζουν ότι μέσα σε ένα μήνα το «μαγαζί» θα μπει σε ρυθμό. Ξέρουν ότι υπάρχει «πλούσιος θείος» στο βάθος, που στο τέλος της ιστορίας θα σταματήσει τον κατήφορο. «Οπότε» σου λέει «σίγουρα λεφτά δανείζουμε».

Κουτσά – στραβά, το «μαγαζί» μάλλον θα σωθεί. Ζητούμενο όμως παραμένει αν το «αφεντικό» και οι «υπάλληλοι», έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή, θα πάρουν το μάθημα. Για παράδειγμα, ο πρώτος θα καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να βάλει σε μια σειρά τα βιβλία; Κι οι δεύτεροι ότι δεν γίνεται κάθε φορά που δεν τους γίνεται κάτι, να κατεβάζουν τα ρολά; Γιατί ο «θείος» δεν θα υπάρχει πάντα για να τους ξελασπώνει όλους…